Kulis.az Aqşin Yeniseyin “İnsan göz yaşı tökən heyvandır” silsiləsindən yazdığı yeni şeirləri təqdim edir.
Giriş
Heyvanlara bənzəyir xəyallarım – bir çoxu qəfəsdə.
Ümidsizliyimin ağırlığından anlayıram
Fil olanlarının içimdə öldüyünü.
Canavar olanları hey üzüyenişə qaçır başımda
Ürəyimin arxasınca...
Delfin olanları həmişə həyatda ölür,
Yəni taleyimin sahilinə ataraq özlərini.
Tısbağa
Peşman deyiləm, gəmiyə gecikdim, amma üzməyi öyrəndim
Qaçış sizi xilas etmədi, baxın, yenə eyni dünyadayıq.
Tufan yoxdu, yoxdu su,
amma hamınızın yuxusuna girir boğulmaq qorxusu.
Qaçış sizi xilas etmədi...
Qalsaydınız bədəninizin ən gözəl yuva olduğunu anlayardınız
Yağışda özümə çətir oldum mən
Günəşdə dam oldum, öz kölgəmə çəkildim
Mən zamanın ətini sümüyündən ayırdım.
Susun, siz də görəcəksiniz bağırtıdan başqa bir şey olmadığınızı
Mən əbədiləşmək arzusu yarımçıq qalmış daşam.
Seyr edirəm, göldə gülüşən çılpaq ulduzların sükutunu....
Zürafə
Hardan bildiniz adımın zürafə olduğunu?
Yoxsa siz də hiss etdiniz
Boyumun uzunluğunda yorulduğumu?
Heç düşündünüzmü nə qədər çətindir
başı ilə ürəyi arasında ilişib qalmaq
Göy üzündə?
Tanrını aşağıda, qorxunu yuxarıda duymaq?
Və anlaya bilməmək aşağıların əlçatmazlığını.
Doğrusu, sizə də acıyıram bəzən.
Hardan biləsiniz ki,
Bir gün ölümü anlamayan bir uşaq kimi
Düşüb öləcəyəm bu hündürlükdən...
Qırxayaq
Ateistəm, əvət, süründüyüm üçün ateistəm!
Həm də qırx ayaqla süründüyüm üçün!
Babam Qüdsdə doğuldu
- tanrıların hava limanında.
Məbədlərdə yaşadı,
Yerə düşməzdi sürünə-sürünə qalxdığı minarələrdən
Babamı inkar edirəm
Nifrət edirəm sürünə-sürünə ucalanlara
Qisas hissini onlar kəşf ediblər!
Halına da acıyıram hərdən.
Qırx ayağı vardı, həmişə yuxarıdan aşağı baxardı
amma bir gün özünü öldürmək üçün
Zəhəri borc aldı
Ayaqsız bir sürüngəndən...
At
Vücudumda xəyanət genləri aşkarlandı
amma nə anam, nə atam öylə birisi deyildi.
Anam hey balaca otların üzündən öpər,
Atam “kişnəyəndə and içir at” deyirdi.
Görən, kimdən keçdi mənə
bu sevgi köçəriliyi?
Yoxsa başqasının cocuğuylamı dəyişik düşdüm,
İlxıların tufanında.
Bəlkə, ondadır əzablarımı heç tanımadığım?
İnancım hey duşməndır azadlığıma!
Bəlkə, mən bu, deyiləm!
Bəlkə, özümü görsəm tanıyaram uzaqdan
Alnımdakı hüznlü qaşqadan.
Bəlkə, dördnala çapıb bağrıma basaram ağlamsınaraq.
Bəlkə də, uzaqdan baxıb-baxıb
Yaşamağa davam edərəm
Yenə hər zamankı başqası olaraq...
