Kulis.az “Sözün Güneyi” layihəsindən təbrizli şair Əli Nurvəşin (Çağla) yeni şeirlərini təqdim edir.
Sınıq ayna
Qaranlığa qapıldım ümidsiz xəyallarımla
Ürəyim sıxıldı həbsxananın divarları kimi,
Depremdən törənən səsim titrədi.
Və dünya getdikcə uzanan yollara döndü.
Göyün sonsuzluğunda izlədiyim ulduzlar
başımın üstündən uzaqlaşdılar sayrışaraq.
Yenidən birləşmələri üçün dartınan sınıq aynanın parçaları kimi
Ulduzların bir daha birləşməyəcəklərini anladım.
Göy üzünü ay və yer üstünü şəhərdəki işıq dirəkləri işıqlandırsa da,
Qaranlığı axtarıram...
Küçələrin bucağında ağzı köpüklənən qardaşın yanında,
Bacının həyətdə “şərit”ə sərdiyi sütyeninə baxan
Qonşuların parıltılı gözlərində axtarıram qaranlığı.
Ananın məhkəmədə dodağının üstündə
Göllənən burun suyuna qarışmış göz yaşlarında
Və atanın...
Atanın qabar əllərindəki göm-göy pullarda axtarıram...
Yer kürəsini “Müsbət fikirləşək” adlı kitablar qurtarsa da
bu sınıq aynanın cinsindəki ailəni birləşdirə bilməyəcək.
İtsəm də qarışıq nizamın içində,
əsarətin zincirini qırmağa çalışmağımı
sərhəd kənarında uçan quşların qanadlarından öyrəndim.
Yenə də ümidimin alovları közərir içimdə
adımı çığıra-çığıra səsləyən o qızın səsini xatırlayıram.
Psixologiya həkimi alzeymer tutacağımı desə də,
o qızın simasını xatırlamağa çalışıram.
Hə... Düşdü yadıma “duvağı dağılmış” köpəyin qızı.
Qaranlığı doldurun içimə, bu qızı tanımıram bəlkə də.
Ağarmamışdı saçları, məni çığıra-çığıra səsləyən qızın,
heç zaman da inana bilməzdim ağaracağına.
Üzünə çopur, alnına şeir qazmamışdı təcrübələr
yaşıl yaylığını yelləndirərdi, o olsaydı.
Silin bu səhnəni beynimdən, silin...
Ümid adlı bir işığın böyüklüyü
kiçik amma güclü qaranlığa məğlubdur.
Ey mənə azadlığı öyrədən sərhəd kənarındakı quşlar,
sizin kimi qanadlandıracağam,
bacıların dumanda yolunu azan istəklərini.
Qardaşların ürəyindəki istismar diləklərini
və yaylıqlarını yelləndirən qocalmış qızların duyğularını.
***
Ləpə dənəsi
Göz işlədikcə boş Rub-əl-Xali səhrasındayam
hay vururam, səsim özümə dönür.
Boş təpələrin torpağı
udmaq istəsə də məni, qorxmuram.
Darıxıram səni canımdan çıxartmağa.
Dişimin arasında qalmış ləpə dənəsisən.
dartınıram özümlə,
göynəyir dilimin ucu.
Oyub çıxartmaq istəyirəm səni
çöpsüz, ağacsız,
Ərəb səhrasında.
***
Azadlıq kölgəsi
Azadlığa bir addım qaldıqda,
Boya çatıb dirçəldi dustaq ağacı.
Kölgəsində mehləndilər insanlar
ürəklərinin damarından axsa da ədalət
edirdilər ayaqlarındakı qandalları ibadət.
Azadlığın kölgəsində gözlədikləri ölümün qıfılı
və boyunlarından asdıqları qandalların açarı.
Ayaqlarındakı qandalları çığırdırdılar
Milyon-milyon insanlar.
Gözlərindəki yumurlanmış yaşları ilə
Günəşi tuşlayırdılar
və kəsilmiş dillərini bağırırdılar “Abrəsan”dan “Şəhnaz”a qədər...
Otağın qapısı cırıldamağa başladı,
etiraz edənlərin işkəncə altındakı səsləri kimi.
Atası içəri keçib aldı əlindən
köhnə toz basmış kitabla fənəri.
Fənər divarın qucağında parçalansa da,
həyətin ortasında tarix kitabının külü qaralırdı
içində milyon-milyon dilsizlər od tutub alovlanırdılar.
- Yat oğlum, atan bu gecə sərxoş qayıdıb.
