Kulis.az italyan şair, yazıçı Eucenio Montalenin şeirlərini təqdim edir.

Sevimli balaca böcək

nə üçünsə adını milçək qoyublar

bu axşam hava qaralanda

İkinci İşayanı oxuduğum vaxt

yenə peyda oldun yanımda

amma bu dəfə eynəksiz idin

məni görə bilmirdin

heç mən də şüşələr parıldamadığı üçün

tanıya bilmədim səni alatoranda.

***

Hələ də başa düşməmişəm ki,

mən sənin sadiq, qotur itin idim,

yoxsa sən mənim.

Başqaları üçün kor böcək idin

yüksək cəmiyyətin dedi-qodusu içində

itib-batmış. Əslində onlar

oyuncaq idi sənin üçün,

sən idin onlarla əylənən;

sən qaranlıqda da görürdün onları,

qaça bilmirdilər sənin

yarasa nəzərindən.

***

Qırıq-qırıq, fasiləli nitqindir mənə qalan

tək şey, onunla kifayətlənirəm.

Amma onun da vurğusu dəyişib,

itirib rəngini.

Öyrəşirəm artıq səni eşitməyə, eşidirəm

səsini teletaypın xışıltısında,

Brissaqo markalı siqarımdan

çıxan dumanda.

***

Qardaşın cavan ölmüşdü. Onda saçı pırtlaşıq

qız uşağı idin, indi oval çərçivədən

mənə baxırsan daşlaşmış nəzərlərlə.

Qardaşın musiqi bəstələyirdi,

heç kimin eşitmədiyi,

heç yerdə çap olunmayan notlar

indi hansısa çamadanın dibindədir,

ya da atılıb zibilliyə. Bəlkə haçansa

bir nəfər təzədən yazar onları

artıq başqası tərəfindən

yazıldığını bilmədən.

Tanımasam da sevirdim onu.

Xatırlayan yox idi onu səndən başqa.

Bunu heç vaxt soruşmamışdım:

indisə mənası yoxdur.

Səndən sonra bircə mən qalmışam

haçansa onun yaşadığını bilən.

Amma bilirsən,

sevə bilərik kölgəni,

axı özümüz də kölgəyik.

Tərcümə: Həmid Piriyev

• "Tez işlə, Luka..." - Fırça ilə sürətlə işləyən barokko rəssamı
• Şərq intibahı: Doğrular və Yalanlar - Aydın Talıbzadədən yeni ARAŞDIRMA
• "Bir kəmər, bir yol" filmi nümayiş olundu