Kulis.az şairələrimizin şux, şıltaq sevgi şerlərini təqdim edir.

Pərnaz

Rərnaz (1860-1968) Şamaxının Bağırlı kəndində köçəri ailəsində doğulub-böyüyüb. Yazı savadı yox imiş, bədahətən bayatılar deyərmiş.

Çəkməsi cığ-cığ eylər,

Evimizi palçığ eylər.

Zəhləm gedir o yardan

Hər gecə acıq eylər.

***

Eyvanım həsir mənim

Ürəyim əsir mənim

Toyumu tez eyləyin

Yarım tələsir mənim

***

Palazda narıncı var,

abı var, narıncı var,

Hardasan ay nainsaf,

Dalınca zarıncı var.

***

Quzunu alan olmaz

Ağıla salan olmaz

Deyirlər yarım gəlir

Bu boyda yalan olmaz.

***

Şirvanın dağlarıynan

Meyvəli bağlarıynan

Sənin qurbanın olum

Yanımın ağlarıynan.

***

Simavər pıqqıldayır,

Qəndqıran şaqqıldayır,

Zəhləm gedər o yardan

İş bilməz, nıqqıldayır.

***

Bağırrıdı obamız,

Dovğaçıdı babamız

Yara qurban oleydi,

Bizim cəddi-abamız.

Zeynəb Zərbəli qızı (1860-1942)

1860-cı ildə Şirvan mahalının Kolanı kəndində köçəri ailəsində anadan olub. 80-85 yaşlarında vəfat edib.

Küdrünün katan qarı

Novruzu ötən qarı

Allah tezbazar etsin

Axşamdan yatan yarı.

***

Mələ qoyunum mələ

Səsin daşları dələ

Mən mələdim gəlmədi,

Sən mələ, bəlkə gələ.

***

Xoruz ban qabağında

Sübhün dan qabağında

Yarım bir bizə gəlsə

Verrəm can qabağında.

***

Nə müddətdi yol gözlərəm,

Nə durmusan, qoç İsmayıl!

Atam məni salıb bəstə

Gəl qapını aç, İsmayıl!

Dağlar başı duman olar,

Əlif qəddim Kaman olar,

Mənim halım yaman olar,

Tez ağarar saç, İsmayıl!

Gəl eşit Zeynəb sözünü,

Yoldan yığ yarın gözünü

Çox da incitmə özünü,

Götür məni qaç, İsmayıl!

Gülümsoltan nənə

Ötən əsrin ilk yarısında Şamaxının Ərəbşalbaş kəndində yaşayıb. Dilavər, hazırcavab bir qadın olub. Bu yeganə bayatı onun “cəhrə dustağı” olduğu günlərdən yadigar qalıb:

A həndi həndi cəhrə,

ayağımın bəndi cəhrə,

Vurub səni sındırram,

gəzərəm kəndi cəhrə!

Aşıq Nabat

Gürcüstanın vecəsiyəm,

Gözələrin incəsiyəm,

Qızıl gülün qonçasıyam,

Çulğanmışam xara mən də

Mən Nabatam- sayam çoxdur,

Sək rəqibə dəyən oxdur,

Gözəllikdə tayım yoxdur,

Göz dikiblər nara məndə.

Hamayıl

XIX əsrin birinci yarısında Şəmkirdə doğulub yaşayıb.

Əmim oğlu məndən heç utanmadın,

Üç ay keçdi bir yaylağa gəlmədin.

Yüz min cəfa ilə köç eylədim mən,

Ordan endim Ağbulağa gəlmədin.

Mən səni istərəm hamıdan əziz,

Mən sənin yanında oldum bir kəniz,

Ətri can bəslədim, güllərdən təmiz,

Bülbül olub qoxlamağa gəlmədin.

Varlılar yarıyla çəkdilər ləzzət,

Sən yada düşdükcə, mən çəkdim həsrət,

Niyə belə etdin, ay gəda xislət,

Şamama dərməyə tağa gəlmədin.

Mənim adım Həmayildir, həmaya,

Sinəm bənzər həm ulduza, həm aya,

Mənə vədə verdin “gəlləm bir aya”,

Bağlandın arana, dağa gəlmədin.

• Əbədiyyətin yaşadığı ev - Məmməd İsmayıl haqqında
• Heydər Əliyevin "əqidə şəhidi" adlandırdığı" filosof - O niyə intihar etmişdi?
• “Möhtəşəm Bakı” Finlandiyada sərgilənir