Kulis.az Məhəmməd Nurinin tərcüməsində Füruğ Fərruxzadın şeirlərini təqdim edir.

ETİRAF

Pərişan könlümün gizli sirrini
yenə də açmıram, demirəm sənə.
Süzgün baxışımın üzərinə mən
kirpikdən bir örtük çəkirəm yenə.

Odlu bir istəyə tutulub könlüm,
çarə diləyirəm mən öz Rəbbimdən.
Sanki bir dindaram, sənin qarşında
təqvadan, tövbədən danışıram mən.

Sən elə bilmə ki, mənim ürəyim
dilimə yoldaşlıq edir hər zaman.
Sənə deməmişəm öz istəyimi,
hər nə ki demişəm, hamısı yalan.

Gizli cazibə var sənin sözündə,
mənimçün bir nəğmə söyləyirsən sən.
Sanki yuxudayam, sənin nəğmənlə
özgə bir aləmə yollanıram mən.

Eşitmiş olarsan, bu qadınların
qəlbi “hə” deyəndə dili “yox” deyər.
Daim gizlədərlər zəifliklərin,
sirlərin açmazlar, məkrlidirlər.

Ah, mən də qadınam, o qadınam ki,
eşqin səmalara qaldırır məni.
Sevirəm mən səni, ey incə xəyal,
ey puç olan ümid, sevirəm səni.

ÖPÜŞ

Onun gözlərində günah gülürdü,
Ay işıq saçırdı yanaqlarında.
Pənahsız bir şölə gülümsəyirdi
onun lal və dinməz dodaqlarında.

Həm utancaq, həm də istəklə dolu
onun xumar gözlərinə baxdım mən.
Bu gözlər dillənib dedi ki, nəysə
hasil etməliyik biz bu sevgidən.

Bir kölgə birləşdi o biri ilə
o sirli gecədə, gizli bucaqda.
O an yanaqlara nəfəs toxundu,
bir öpüş odlandı iki dodaqda.

KÜLƏK BİZİ APARACAQ

Mənim kiçik gecəmdə, əfsus,
ağacların yarpağıyla görüşü var küləyin.
Mənim kiçik gecəmdə dağılmaq qayğısı var.

Qulaq as,
eşidirsən zülmətin əsməyini?
Mən qəribcəsinə bu xoşbəxtliyə baxıram.
Mən adətkərdəyəm öz ümidsizliyimə.

Qulaq as,
eşidirsən zülmətin əsməyini?

Nəysə keçir indi gecədən.
Ay qırmızı və təşvişlə dolu.
Və hər an çökmə qorxusu keçirən bu damın üstündəki buludlar
yaslılar kütləsitək
yağmaq anını gözləyirlər sanki.

Bir an
və ondan sonra heç.
Bu pəncərə arxasında titrəyir gecə
və yer
qalır fırlanmaqdan.
Bu pəncərə arxasında naməlum biri
məndən, səndən nigarandır.
Ey yamyaşıl olan başdan ayağa!
Aşiq əllərimə qoy əllərini
yaxıcı bir xatirətək.
Və dodaqlarını həyatın isti bir duyğusu kimi
aşiq dodaqlarımın nəvazişlərinə tapşır.
Külək bizi özüylə aparacaq.
Külək bizi özüylə aparacaq.

BAĞIN FƏTHİ

Başımızın üstündən uçaraq,
avara bir buludun dağınıq düşüncəsinə dalan
və səsi qısa bir nizətək üfüqü başdan-başa qət edən
o qarğa
xəbərimizi şəhərə aparacaq özüylə.

Hamı bilir,
hamı bilir ki,
mənlə sən o soyuq və qaşqabaqlı bacadan
bağı gördük.
Və o əlçatmaz, o oynaq budaqdan
almanı dərdik.

Hamı qorxur,
hamı qorxur, amma mənlə sən
çırağa, suya və güzgüyə birləşdik
və qorxmadıq.

İki ad arasındakı zəif bağdan
və bir dəftərin köhnə vərəqlərindəki
sarmaşmadan getmir söhbət.
Söhbət mənim xoşbəxt saçımdan gedir,
sənin öpüşünün yanmış şəqaiqləriylə.
Və bədənlərimizin oğurluqdakı səmimiyyətindən.
Və çılpaqlığımızın
sudakı balıq pulcuqlarıtək parlamasından.
Kiçik fəvvarənin səhərlər oxuduğu bir nəğmənin
gümüşü həyatından gedir söhbət.

Biz o yaşıl, o axıcı ormanda
bir gecə vəhşi dovşanlardan,
o iztirablı və soyuqqanlı dənizdə
mirvari dolu istridyələrdən
və o qərib, o fateh dağda
cavan qartallardan soruşduq
ki, nə etməli?

Hamı bilir,
hamı bilir
ki, simurqların soyuq və sakit yuxusuna yol tapmışıq biz.
Biz həqiqəti bağçada tapdıq,
adsız bir gülün utancaq baxışında.
Və əbədiyyəti tapdıq biz
iki Günəşin bir-birinə baxıb daldığı hüdudsuz bir anda.

Söhbət qaranlıqdakı ürkək bir pıçıldaşmadan getmir.
Söhbət gündüzdən və açıq pəncərələrdən gedir.
Və təmiz havadan.
Gərəksiz əşyaların yandığı ocaqdan,
başqa bir əkindən döllənmiş yerdən,
doğumdan, təkamüldən, qürurdan gedir söhbət.
Söhbət ətir, işıq və meh ismarıcıyla
gecələrin üstünə körpü tikmiş
aşiq əllərimizdən gedir.

Çəmənliyə gəl.
Böyük çəmənliyə.
Və səslə məni əbrişim gülünün nəfəsləri ardından.
Tayını səsləyən bir ahu kimi.

Pərdələr bir gizlilik qəhəriylə dolu.
Və məsum göyərçinlər
yerə baxırlar
öz ağ bürclərinin yüksəkliklərindən.

YENİDƏN SALAMLAYACAĞAM GÜNƏŞİ

Yenidən salamlayacağam Günəşi.
İçimdə axan çayı.
Fikirlərim kimi uzanıb gedən buludları.
Mənimlə bərabər quru fəsillərdən keçən
bağ qovaqlarının ağrılı böyüməsini.
Gecə tarlalarının ətrini
mənimçün hədiyyə gətirən
qarğa dəstələrini.
Güzgüdə yaşayan
və mənim yaşlanmış şəklim olan anamı.
Və yer üzünü,
o yer üzünü ki,
məni təkrarlamaq istəyi onun od tutub yanan içini
yaşıl tumlarla doldurardı,
salamlayacağam yenidən.

Gəlirəm, gəlirəm, gəlirəm.
Torpaq altındakı qoxuların davamı olan saçımla.
Qaranlığın qəliz təcrübələri olan gözlərimlə.
Və divarın o üzündəki meşələrdən qopardığım kollarla.
Gəlirəm, gəlirəm, gəlirəm
və kandar eşqlə dolur.
Və mən kandarda sevənləri,
hələ də orada – eşq dolu kandarda dayanmış o qızı
salamlayacağam yenidən.

İKİNCİ DOĞULUŞ

İbrahim Gülüstana

Qaranlıq bir ayədir bütün varlığım.
O səni təkrar edə-edə özündə
əbədi çiçəklənmə və yaşıllaşmalar sübhünə aparacaq.
Mən bu ayədə ah çəkdim səninçün, ah!
Bu ayədə mən səni
ağaca, suya və oda calaq etdim.

Həyat, bəlkə,
hər gün əlində zənbil bir qadının keçdiyi uzun küçədir.
Həyat, bəlkə,
bir kişinin özünü budaqdan asdığı kəndirdir.
Həyat, bəlkə,
məktəbdən qayıdan bir uşaqdır.
Həyat, bəlkə, iki sevişmə arasındakı süst fasilədə
bir siqaret yandırmaqdır.
Və ya bir yolçunun dalğın halda yol keçməsidir –
papağını başından qaldırıb,
yoldan keçən başqa birisinə
anlamsız bir təbəssümlə
“Sabahın xeyir!” deyən birinin.

Həyat, bəlkə, o çıxılmaz andır.
O an ki, sənin gözlərinin bəbəyində baxışım məhv edir özünü.
Elə bir duyğu var ki bunda,
mən onu Ayı dərk etmək və zülməti anlamaqla qarışdıracağam.

Bir tənhalıq həcmində olan otaqda
bir eşq həcmində olan ürəyim
baxmaqdadır
öz xoşbəxtliyinin sadə bəhanələrinə,
dibçəkdəki güllərin gözəlcə solmasına,
evimizin bağçasında əkdiyin fidana,
bir pəncərə həcmində oxuyan kanaryaların
nəğməsinə.

Ah...
Mənim qismətim budur.
Mənim qismətim budur.
Bir pərdənin asılaraq məndən aldığı göy üzüdür
mənim qismətim.
Mənim qismətim tərk edilmiş bir pilləkəndən enmək
və çürüməkdə olan, qürbətdə olan bir şeyə qovuşmaqdır.
Mənim qismətim xatirələr bağında hüznlə gəzmək
və mənə
“Əllərini sevirəm” deyən bir səsin kədərində
can verməkdir.

Əllərimi bağçaya əkirəm.
Cücərəcəyəm, bilirəm, bilirəm, bilirəm.
Və yumurta qoyacaqlar qaranquşlar
mürəkkəbli barmaqlarımın çuxuruna.

İki qırmızı, əkiz gilasdan
sırğa taxıram qulaqlarıma
və ulduzgülü ləçəyi yapışdırıram dırnaqlarıma.
Bir küçə var ki,
o küçənin oğlanları aşiq idilər mənə.
Və hələ də
o dağınıq saçlarıyla, nazik boyunlarıyla, arıq ayaqlarıyla
küləyin bir gecə alıb özüylə apardığı bir qızcığazın
məsum təbəssümlərini düşünürlər.

Bir küçə var ki, qəlbim onu
uşaqlığımın məhəllələrindən oğurlayıb.

Bir həcmin zaman xəttində səfəri
və bir həcmlə zamanın quru xəttini hamilə qoymaq.
Və bir güzgünün qonaqlığından qayıtdığını sezən
bir təsvirin həcmi.

Və bu cürdür:
kimi ölür,
kimi qalır.
Heç bir ovçu çuxura tökülən dayaz bir arxda
mirvari ovlamayacaq.

Mən
kiçik və qəmli bir pəri tanıyıram ki,
okeanda məskən salıb
və taxta bir neydə
çalır öz könlünü aram-aram.
Gecə bir öpüşlə ölən
və səhər bir öpüşlə yenidən dünyaya gələcək olan
kiçik və qəmli bir pəri.

QUŞ ÖLÜMLÜDÜR

Ürəyim sıxılıb.
Ürəyim sıxılıb.

Eyvana çıxaraq
gecənin gərilmiş dərisinə çəkirəm barmaqlarımı.
Rabitə işıqları sönüb.
Rabitə işıqları sönüb.

Heç kəs tanış etməyəcək
məni Günəşlə.
Heç kəs məni aparmayacaq sərçələrin qonaqlığına.
Uçuşu yadda saxla,
quş ölümlüdür.

• Hər anın içində möcüzələr var - Leyla Əliyevanın şeiri
• “And və Qafqaz dağları arasında təxəyyül dünyası” təqdim olundu
• Azərbaycan 2025-ci ildə TikTok-da kimlərdən və nədən ilham aldı?