Kulis.az Tural Turanın yeni yazısını təqdim edir.

Eşitdiniz də, bir neçə gün öncə Bakıdakı məktəblərin birində məktəb direktoru valideyni döyməsi haqqında xəbərlər yayılıb.

Valideynin iddiasına görə, məktəb direktorunun tək gücü çatmayıb, mühafizəçini də köməyə çağırıb.

Uşaqların gözünün qarşısında “övladının nadicliyinə görə məktəbə çağırılan” valideyni məktəbin düz ortasında, uşaqların gözünün qarşısında elə günə qoyublar ki, uşaq da bağışlasın, koftası əynindən çıxıb, alt paltarı görsənib.

Bəlkə, uşaqların gözü önündə valideyn döyən müəllimə idman zalı açmalıyıq?

Bilmirəm, bəlkə də həmin direktoru “ilin ən yaxşı güləş və ya cüdo fəndi”nə görə medal verməliyik...

Mənə görə, hər ikisi məqbuldur.

Atam-qardaşım, ta bu cəmiyyəti kitab oxumadığına görə niyə qınayırsınız ki? Kitab oxuma vərdişi ilk olaraq körpələrə bağçalarda, məktəbəqədər müəssisələrdə aşılanır, orta məktəbdə artıq bu vərdiş formalaşdırılır.

Müəllimlərin məktəbin ortasında, şagirdlərin gözü önündə valideyni əzişdirməsi görən azyaşlılarda hansı oxu vərdişi formalaşacaq? Əksəriyyəti “oxuyub müəllim olmaq istəyən” istəyən bir cəmiyyətin yeniyetmə fərdi düşünəcək ki, oxuyub axırda valideyn döyəcəyəm də, niyə oxuyum ki, ondansa idman zalına gedib bir-iki fənd öyrənərəm. Çünki indi idmana gedənlər yox, müəllimlər, “oxumuşlar” daha təhlükəlidir.

Bu hadisədən sonra cəmiyyətdə “özümüzü idmançı müəllimlərdən qorumalıyıq” fobiyası, stereotipi formalaşmasa yaxşıdır.

Bu gün Azərbaycanda müəllim kultu böyük dəyişikliklər yaşayır. Ölkənin deputatı deyəndə ki, müəllim məktəbdən sonra gedib fəhləlik etsin, soğan əksin, elə həmin vaxtdan bizdə bilik öyrədənlər mənəvi cəhətdən köməksiz durumda qaldıqlarını anladılar.

Doğrudur, dövlət indi müəllimlərə çox yaxşı maaş verir. Demək olar ki, hər ehtiyacını qarşılayır. Amma biz cəmiyyət olaraq müəllimlərə qarşı tələbkar deyilik. Müəllimlərin üzərində cəmiyyət qınağı, cəmiyyət qoruğu mexanizmləri yoxdur. Müdafiəyə ehtiyacı olanda da onları yiyəsiz buraxmışıq, həddlərini aşanda da yerlərini göstərməmişik.

Günahkarı yenə də müəllimdir, onların verdikləri təhsildir. Azərbaycanda müəllim kultu dərsdə heç nə öyrətməyib evlərdə hazırlıq kursları açanda öz dəyərini itirdi. Kütlənin verdiyi “əlahəzrətlik titulu” müəllimlərin yaxasından qoparıldı.

O günkü hadisədən sonra müəllim deyəndə ağlıma ilk olaraq 212 saylı məktəbdə valideynin üzərinə hücum çəkən məktəb direktoru düşəcək. Heç bir aidiyyatı orqanı qınamaq istəmirəm. Əsas qınaq hədəfim cəmiyyət və kütlə arasındakı “sirat körpüsü”dür. Bəzən bu ölkədə gündəmi cəmiyyətin elitası yox, kütlənin ən axırıncıları – “piyadalar” dəyişə bilirlər. Yəni, “sirat körpüsü”ndə at iti it izinə qarışıb.

Kim ziyalıdır, kim kütlədir, bilinmir. Hər kəsə “müəllim” deyib başa qaldırırıq, axırı da belə olur...

Yəni həmin “piyadalar”a vaxtilə dərs verənlər də indi valideyni güləş fəndi ilə yerə yıxan “müəllimlərdir”.

Təklif edirəm ki, ölkədə məktəblərin hamısı ləğv olunsun, onsuz da kitab oxumayan bir cəmiyyətdə yaşayırıq. Onun yerinə kəndlərdə və şəhərlərdə idman zalları açılsın. Hətta universitetlərin yerinə də olimpiya kompleksləri açmaq olar. Valideyn döyən müəllimlər həmin idman zallarında, olimpiya komplekslərində yenə də direktor, rəhbər kimi fəaliyyətlərini davam etdirsinlər. Belə olan halda faydalı iş əmsalı daha yüksək ola bilər.

Ən azından müqəddəs müəllim adına bir daha ləkə gəlməz.

Burada vaxtımı dayandırıram...

• "Ədəbiyyatı yaşayan millət heç vaxt ölməz..." - Ömər Faiq Nemanzadə
• Pablo Pikassonun itkin sayılan tablosu Madriddə tapıldı
• Holokost memorialına hücum edənlərin məhkəməsi başlayıb