Mirfərid Həsənzadə
Nişanlı qız
Mən indi nə edim? Batım yasına?
Deməzdim mən belə etsəm “yeri var”
Nişanlın nə bilsin nişanlısına
Sevgi şeirləri yazan biri var
Sən qaldın, mən getdim. Nə deyim, xoşdu
Ürəyin qalmadı, o getdi mən də
Axı köks ötürmək, mənasız, boşdu
24 səndədir, 17 məndə
Sən niyə içimdə yüz cürə dona
Girmisən, sevgini durub danan qız
Barmağı üzüklə başqa oğlana
Ürəyi tək mənə nişanlanan qız
Birləşə bilmərik sevgidən kənar
Demə bu sevgidə “Doğruyuq, düzük”
Üzük barmağında görünür aşkar
Görünmür qəlbinə taxdığın üzük
Baxan barmağına bilir ki, şirin,
Sirli bir sevginin canı, qanısan
Baxan hardan bilsin sən bir şairin
Bir neçə şeirinin qəhrəmanısan
Yaman pis oluram “Ürək” dedikcə
Səndə var bir yarım, məndə bir yarım
Qorxma bu sevgini biləcək təkcə
Allah, sən, mən, birdə oxucularım
Bilmirəm
Sözümə baxmayıb, gedir hecalar
Bir yerə toplaya bilirəmmi gör
Bəlkə bir neçəsi yerdədir indi
Bilmədən tapdaya bilirəmmi gör?
Düşüncən sevgidə qalıbdır yalnız
Sakitləş, nəfəs al, bir dayan, ay qız
Soruş ki, heç bizim ayrılığımız
Düşür hansı aya, bilirəmmi gör?
Deyirsən, ortaq ol dərdi-sərimə
Bacarsan, sev hətta mənim yerimə
Deyirsən, sevinc tik köynəklərimə
İynəni saplaya bilirəmmi gör?
Yol
Bayaqdan gözləyirəm
Neçə saatdır səni
O baş, bu baş gəzmişəm
Əlli dəfə küçəni
Məni tanıyır artıq
Qurdlar, quşlar, böcəklər
Axırda bu küçəyə
Adımı verəcəklər
Nəhayət gəlib çıxdın
Şeirimə dol, gedək
Yola gedə bilmirik
Heç olmasa yol gedək
