Vicdanımın qəddi bükülmüşdü
Nərgiz İsmayılova
Alarmın səsiylə diksindim...
Yenə səhər olmuşdu , çox sevdiyim gecənin qoynundan çıxıb səhərə alışmaq asan deyildi.Tələsik hazırlaşırdım. Feni elektrikə taxdım ve qadınların vazgeçilməz işi olan makyajıma başladım.
Çöldə yağan çılgın yağış məni yanına dəvət edirdi.Nəhayət makyajı yarıda buraxıb yanına getdim yağışın.
Yenə Tanrını kim qəzəbləndirmişdi axı? Yenə kim incitmişdi Tanrını?! Göz yaşlarına hakim ola bilməyən Tanrıya lap yazığım gəlirdi.
Deyəsən, onun hələ insanlardan öyrənəcəyi çox şey var idi. Ən pis durumda belə göz yaşlarını içinə axıdan insan oğlundan, ürəyindən axan qanın istisi içini dağlayan insanoğlundan öyrənəcəyi çox şey var idi Tanrının...
Gülümsəyirdim bu düşüncələrimə...
Gözüm bir dövlət idarəsinin önünə ilişdi, gülümsəməm çilik-çilik olub ayaqlarımın altına töküldü. Mənə baxan bir cüt qara göz məni özünə bağlamışdı. Gülümsəyirdi qara gözlərindən saflıq axırdı.
Zorla gülümsəməyə çalışdım. Boğazıma ilişib qaldı təbəssümüm. Udquna bilmədim. Əllərini mənə tərəf uzadıb əl salladı. Mən də onu yamsıladım...
“Burda neynirsən ? Yağış yağır, islanarsan,axı hava soyuqdu, üşüyərsən, axı maşın çoxdu əzilərsən...”
Barmağıyla işarə etdiyi tərəfə baxdım, 33-34 yaşlarında gənc bir qadının binanın pilləkənlərini süpürdüyünü gördüm. “Anamlayam bacı mənə heç nə olmaz, anam yanımdadı qorma bax mən də qorxmuram...”
Yanından bağçaya tələsən həmyaşıdlarına baxıb gülümsəyirdi, hərdən anasının yanına qaçıb nəsə deyirdi. Ana isə gülümsəyə bilmirdi, körpəsinin saçlarını sığallayırdı və ananın dodaqları xəfifcə tərpənirdi. Bəlkə də deyirdi: “Qoy bu ay bəlkə imkan oldu, o miqdarı tapdım səni də bağçaya yazdırdım” ...
Anası yerləri süpürərkən daş pilləkənlərin üzərində oturan, bəzi dırnaq arası insanların ayaqlarının palçığını, tozunu sildikləri xalı parçasını oynadan bir körpə...
Bəlkə də gələcəyi gözəl olacaq? Bəlkə də ...
Ax ümidlər insanı lap əldən salıb, lap bezdirib. Lənətə gəlmiş ümidlər.
İndi azadlığının dadını çıxardan, illər sonraysa o günləri düşündükcə əzab çəkəcək, insanlığa nifrət edəcək bir körpə...
Gənc ananın əzablı üzü ağrılı həyatının xəritəsi idi.
İsti yatağımı, evimi və iş yerimi düşündüm.
Utandım! Utandım! Utandım!
Nəyə lazımdı bu iki əl ? Əldən bir şey gəlmirdisə, axı nəyə lazımdı bu əllər? Nəyə lazımdı, nəyə?
Ürəyim əriyirdi.
Vicdanımın qəddi bükülmüşdü.
Bacı ağlayır anacan, bacı niyə ağlayır?
İndi anlamıştım Tanrı niyə ağlayır, niyə hayqırır, yaratdıqlarının vurdumduymazlığı, insafsızlığı ucbatından Tanrı da vicdan əzabı çəkirdi... Hə Tanrının insanoğlundan öyrənəcəyi çox şey var idi çox şey ...
Bacı niyə ağlayır?
“İnsanlıq ölüb, bacı yas saxlayır, bacı ona görə ağlayır balaca.”
